Away from the sun

Bazıları için hayat daha mı kolaydır? Ya da bu onların seçimleriyle mi alakalıdır?Onların yaşamaya becerikli oluşlarıyla mı?

Bunları düşünüp duruyorum bu aralar...

niye mi?

Geçenlerde telefonum çaldı hem de ne lüzümsüz zamanda( hani otobüstesinizdir, çantanızdan akbilinizi bulmaya çalışırken elinizde montunuz ve kitaplarınız da varken ve arkanızdaki insanlar homurdanmaya başlamışken)kayıtlı bi numara değildi açtım eğer o kıza ait olduğunu bilseydim açmazdım çünkü şu sıralar konuşmak isteyeceğim son insandı.Kızın hayatı insanı sinir edercesine süper gidiyo hani öyle insanlar vardır ya bunlar gereken zamanlarda gereken şeyleri yapmışlardır.Kazanması gereken zamanda üniversiteyi kazanıp dereceyle bitirmiş,bitirir bitirmez iş bulmuştur.Üniversitede tanıştığı insanla da evlenmişlerdir.Aslında onun adına mutlu olmuyo değilim ama şu anki ruh halim böylesine biriyle konuşmaya el vermiycekti nasılsın faslından sonra otobüste olduğumu kapatmam gerektiğini söyledim çünkü konu uzarsa o çok iyi giden hayatından bahsederken ben yaşadığım olumsuzluklardan bahsedicem(rol yapmayı beceremem) ve büyük ihtimalle hayatında pek de sıkıntı yaşamamış bu insan beni anlamaycaktı.Bu arada kpss kursundan döndüğümü de ağzımdan kaçırmış oldum.30'a dört kala hala kurslarda süründüğümü de anlamış oldu böylece! neyseki konuşma medeni duruma gelmeden önce kapadım.

Sonra düşündüm işte nedenleri,nasılları düşündüm.Hayatın bazı insanlara kolay bazılarına zor olmasını düşündüm.Ya da hayat aynı da ben mi beceriksizim diye düşündüm durdum ve sanırım da öyleydi.Hayatımı yine yeniden sorguladım ve şükrettim, aslında yazdığım cümleler isyan itiraz cümleleri gibi dursa da şükür ettim evet.Belki herşey süper gitse hayatımda şu an ki bazı hassasiyetlerim olmayacaktı,dünya sarıp sarmalayacaktı beni ve ben bazı gerçekleri unutacaktım.Yeterince dua ya da şükür edemeyecektim.Kendimi avuttum böylece...

O kız için de sevindim sonra inşallah daha mutlu olur dedim inşallah ben de çok mutlu olurum bi gün ama dualarımı kaybetmeden...