30.07.2009

Defolup gitme isteği!


Çekip gitme isteği bu aralar hat safhada.Birilerine kızdığım için ya da birilerinden kaçmaya çalıştığım için değil bu.Ortalıktan&gözden kaybolma isteği,bi çeşit kendini cezalandırma belki de! Tam olarak nedenini bilmiyorum.Sanki içimden bi ses böyle yapmam gerektiğini söylüyo.Sanki gidersem herkes rahat edicek,omuzlarındaki yük azalıcak,gidersem sorun kalmıycak, gidersem herkes rahat bi nefes alıcak sanki ben de dahil...
Gitmekten bu kadar rahat bahsediyorum lakin gidicek bi yerim var mı onu da bilemiyorum.Amcam İngilterede yaşıyo ve ben eskiden beridir İngiltereye gitme peşindeyim.(Sırf ben değil ailedeki bütün kuzenler) fakat amcamdan yüz bulamıyoruz yani çağıran da yok(!)Ama ben bi şekilde yolunu bulup gidebilirim diye düşünüyorum tabi önce ailemi ikna etmem gerek orası da ayrı konu!Kurs falan bahane edersem belki kabul ederler yani inş.bakalım gelecek günler neler göstericek...Ama gitmek bazen en iyi çözümdür!

Tarık hocamın da dediği gibi:

"Ortalık iyice karardığında, etraftakiler seçilmez olduğunda, kimseyle yüz yüze gelemiyorsan, artık gitmelisin. Bakışlar bulanıklaşıyorsa gitmek gerek, başka coğrafyalara, başka sokaklara, gökyüzünün henüz aydınlık vermeye devam ettiği yerlere.Sana ait herşey tükeniyorsa zamanla, ve artık tüketmekten korktuğun birkaç şey kaldıysa, bırak onlar kalsın bu şehirde. Bırak onlar hasretinde yaşasınlar. Bırak onlar hasretinde büyüsünler.
Bırak onlar, uzaklarda bir gece vakti yaktığın sigaranın dumanıyla çoğalsınlar hayatında..."

Öyle işte...


25.07.2009

Neyzenimsi...


Geçen uzuuuun zamandır ihmal ettiğim ney'imi elime alabildim çekinerek de olsa.Bi umutla üfledim ama küsmüş belli ses çıkarmadı...
Tekrar tekrar denesem de eski sesini duyamadım.Sonra bakımını yaptım,yağladım öptüm O'nu ve yerine kaldırdım.Çok ihmal ettim ney'i çook.Sanırım hiç bi zaman gerçek bi "neyzen" olamıycam.O'nu da yarım bıraktım yarım kalmış diğer hayallerim gibi...Belki bi gün kursa giderim yine,cesaretimi toplayabilirsem belki de,bakalım...

24.07.2009

Altını Çizdiklerim...




"karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında
öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan
saçlarım çok yoruldu gençlik uykularımda
acılar çekebilecek yaşa geldiğim zaman
acıyla uğraşacak yerlerimi yok ettim.
ve simdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın
başından başlayabilirim..."
(kanla kirlenmiş evraktan...ismet özel)

23.07.2009

Nefes almak için bi yer bulmalı!


Bizim küçücük, minicik,miniminnacık 5 kişinin sığışmaya çalıştığı 65 metre kare evimiz...
Küçükken ne büyük gelirdi gözüme şimdi kendimi hiç bir yere sığmayan bir dev gibi hissediyorum bu evde ve gün geçtikçe daha da daralıyo alanımız.
Saklanıcak,kaçıcak,ağlayacak yer yok!Gerçi bişeyi de öğrendim ki bazen ağladığını farketmiyolar bile ya da ben bu konu da uzmanlaştım.
Neyse...
Mutsuz olduğum çoğu zamanlarda bilgisayarın başına sığınıyorum bazen o da olmuyo annemlerin odasında uyumak zorunda kalırken ya da bişeyler yazarken buluyorum kendimi çünkü odam dediğim yer salon ve orası da işgal altında! Sanırım bu yüzdendir annemlerin odasına dair bi çok ayrıntıyı iyi biliyorum.Dolabın üstündeki ayakkabı kutuları,poşetler,tik tak gürültücü saat,amaçsızca duran bissürü ıvır ve zıvır... Bizim ev işte nasıl olsun ki.Tabiki şükür ediyorum ama Evet ağlıycak yer yok kaçacak da,en büyük dostum da bundan yastığım.