Bizim küçücük, minicik,miniminnacık 5 kişinin sığışmaya çalıştığı 65 metre kare evimiz...
Küçükken ne büyük gelirdi gözüme şimdi kendimi hiç bir yere sığmayan bir dev gibi hissediyorum bu evde ve gün geçtikçe daha da daralıyo alanımız.
Saklanıcak,kaçıcak,ağlayacak yer yok!Gerçi bişeyi de öğrendim ki bazen ağladığını farketmiyolar bile ya da ben bu konu da uzmanlaştım.
Neyse...
Mutsuz olduğum çoğu zamanlarda bilgisayarın başına sığınıyorum bazen o da olmuyo annemlerin odasında uyumak zorunda kalırken ya da bişeyler yazarken buluyorum kendimi çünkü odam dediğim yer salon ve orası da işgal altında! Sanırım bu yüzdendir annemlerin odasına dair bi çok ayrıntıyı iyi biliyorum.Dolabın üstündeki ayakkabı kutuları,poşetler,tik tak gürültücü saat,amaçsızca duran bissürü ıvır ve zıvır... Bizim ev işte nasıl olsun ki.Tabiki şükür ediyorum ama Evet ağlıycak yer yok kaçacak da,en büyük dostum da bundan yastığım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder