1.12.2011


 ''bu savaşı hangi tarafın kazanacağı kimin umurunda? ne için öleceğini bilen var mı? böyle ölmeye değecek hiç bir şey olamaz.''

Taegukgi Hwinalrimyeo...
 Az önce bitti.Ama biterken bitiren filmlerden.Gözyaşlarıyla bitenlerden.Kendimi çok yorgun hissediyorum.Bu gün etrafımdan kurşunlar geçti,cesetler üzerime yağdı,arkadaşlarım parçalandı ve yüzlerce kere öldüm ben...
Canım Kardeşim vardı,Sleepers,İçimdeki Yangın.Ama hepsinin toplamından bile daha çok yıprattı,üzdü,ağlattı. Taegukgi Hwinalrimyeo...İzleyin ama izletikten sonra içinizde dinmek bilmeyen bir ağlama hissi ile kalakalıyosunuz hayatın ortasında.Bu filme savaşın tiksinçliğini en iyi anlatan film demek az kalır izlediğim en gerçek film.

İzleyin ama kendinize dikkat edin,yaralanabilirsiniz...

2 yorum:

evvah dedi ki...

film boyunca kaç yerde ağladım hatırlamıyorum. ya da gözyaşım hiç kurudu mu bilmiyorum? desem daha doğru olur. izlediğim zaman abim askerdeydi belki onun da etkisiyle öyle bir içselleştirdim ki bu filmi ben. çok derin. dipsiz bir acı var filmde. abinin son sahnedeki delirmiş yüzü... ilk askere alınışları...nişanlısının ölümü...

Geri dönüp ayakkabıları bitireceğim demiştin. Burada ne işin var? Senin dönmeni o kadar bekledim ki! Neden sözünü tutmadın?
Bana söz vermiştin! Söz vermiştin bana.50 yıl bekledim.Bütün bu zamanıseni görmek için geçirdim...

Mary Daisy Dinkle dedi ki...

Hep kurtulabileceklerini umut ettim.Cepheden kaçacak ve annelerinin yanına döneceklerdi...ama her şey o kadar kötü gitmeye başladı ki abiyle birlikte çıldırmamak mümkün değil.Nişanlısının öldüğü o sahne perişan ediciydi.Hep kendimi abinin ve kardeşin yerine koyup onların açısından bakmaya çalıştım.Yıpratıcıydı.Ve son sahne öldürücü vuruşu yaptı...beni en çok ağlatan film ünvanını kazandı.Kore sinemasının bir numarası Welcome to Dongmakgol'dü benim için bu filmden sonra değişti.