gidiyoruz bu

 

İnsanın doğup büyüdüğü ve hatta yaşlanmaya başladığı evini kolilerine ayırıp,karton kutulara pay etmesi çok acayipmiş.Toplanmak,gitmek.
Hayatımızda ilk defa taşınmıyı deniyoruz da.
Her şeyi ama her şeyi paketliyoruz.Hayatımıza şahit duvarlar,pencereler,kapılar hariç.Hım bir de mutfaktaki karıncalar.
Gelmeyiz diyip kolilenmeye yanaşmadılar.Başka bi yerde yaşamamışlar ve yaşamak da istemiyoruz dediler.İkna edemedim.
Tabi çocuklar da öyle.Yani bizim çocukluğumuz da bu evde koşup oynamaya,kapılara tırmanmaya devam edecek.
Beni en çok düşündüren ise biz gittikten sonraki evin haleti ruhiyesi.
Yani bence duvarların,kapıların bile hisleri var.Küçükken kolu sökülen peluş ayıya sakat muamelesi yapıp üzülen,kolunu sarıp sarmalayıp tedavi etmeye çalışan biri olarak hep böyle düşünümüşümdür.
Acaba biz gittikten sonra ne hisseder evden arta kalanlar.oh kurtulduk diyip parti falan mı verirler,üzülürler mi yoksa?
Yatağımın yanımdaki duvar mesela acaba beni özler mi.Ya da uyuyamadığımda gözlerimi dikip baktığım tavan?
Bilmiyorum belki de umurlarında bile olmaz.Ama yeni ev sahiplerini garipseyebilirler,biz de yeni evi.Yeni gelenler de bizim eski evi.
Acaba onlar için bir kullanım talimatı mı yazıp bıraksam.Yok talimat kelimesini sevmedim.Tavsiye yazısı mı bıraksam.
Mesela,üzüldüklerinde ya da canları sıkkın olduğunda mutfak penceresinden görünen minik gökyüzüne,geçip giden uçaklara bakabilirler ki iyi gelir her zaman.
Sonra arka pencereden manzaramız aşağı mahalle komşusunun çatı üstü kedileri de halden anlar.Tabi onları beslemeyi de unutmasınlar.
İnşallah yeni gelenler bu evde bıraktıklarımıza iyi bakarlar.